omroep flevoland

Mariëlle Steeneveld uit Biddinghuizen heeft de afgelopen maanden taalles gegeven aan asielzoekers in de noodopvang in het dorp. Daar komt nu een eind aan omdat de locatie dicht gaat. Haar motivatie? ''Deze mensen zijn in een vreemd land. Hoe red je je dan? Daar draag ik graag aan bij.''

Het is voor de tweede keer dat Mariëlle vrouwen in de noodopvang in Biddinghuizen Nederlands leert. Ook in de winter van 2023 deed ze dat. ''Toen stond er een oproep in het kerkblad en heb ik me meteen aangemeld als vrijwilliger.'' Iedere donderdagochtend zit Steeneveld voor haar lessen aan tafel met een groep vrouwen uit de opvang. ''Het begint met de naam en uit welk land ze komen. Dan weet je ook meteen welke mensen elkaar weer kunnen helpen. En zodra je het niveau weet, is het een kwestie van opbouwen.''

Hoofd, schouders, knie en teen zingen
In de taallessen maakt Mariëlle gebruik van pictogrammen; afbeeldingen van bijvoorbeeld medicijnen en huisdieren. ''En ik werk met thema's: emoties, de klok, de dagen van de week. Want mensen willen zich vooral in het dagelijks leven kunnen uiten.'' Dan gaat het bijvoorbeeld over een gesprek met de huisarts. ''We beginnen met het zingen van 'hoofd, schouders, knie en teen' met z'n allen. En dan de rest: haar, bril, buikpijn, ongesteldheid, hoesten, hoe leg je in het Nederlands uit dat je verkouden bent. Heel praktische zaken: naar een verloskundige, hoe gaat dat in Nederland.''

De groepen variëren in grootte. ''Ik heb ook wel eens op woensdagavond les gegeven. Toen zat ik voor een groep met dertig, veertig dames. Ze willen heel graag.'' De afgelopen periode gaf Steeneveld les aan hoogopgeleide vrouwen. ''Ik kwam tot en met 't kofschip'', lacht ze. ''Maar je hebt ook mensen die analfabeet zijn. Dus dan is het met handen en voeten, pictogrammen en Google Translate.''

In tranen om ontvangst
De verschillende niveaus zijn lastig, maar ook leuk, vindt Steeneveld. ''Ze helpen elkaar. En we kijken of er genoeg vrijwilligers zijn om de groep in tweeën te splitsen. Dan kun je op ieders niveau werken.'' Mariëlle vraagt niet naar de verhalen van de bewoners. Maar uit zichzelf komen ze er vaak wel mee. ''Een van de eerste lessen sprak ik een dame uit Iran, die helemaal in tranen was omdat ze zo dankbaar was hoe ze in Biddinghuizen werd ontvangen.''

De noodopvang in Biddinghuizen wordt nu stukje bij beetje afgebroken. Uiterlijk 7 april moet het terrein weer leeg zijn in verband met het komende festivalseizoen dat tot het einde van de zomer loopt. Iedere dag vertrekken er bewoners naar opvangplekken elders in het land.

''Een dag van tevoren krijgen ze een brief van het COA met de boodschap dat ze de volgende dag met de bus naar locatie X gaan. En dan zie je mensen afscheid nemen. Dan sta je de een uit te zwaaien en de ander te troosten. Ik zei: vervelend om afscheid te nemen van je vrienden. Het antwoord was: nee, niet mijn vrienden, mijn familie. Zo voelt dat voor ze. Mensen zijn de hele dag zo op elkaar, met alles wat ze hebben meegemaakt in hun eigen land en alles wat ze nu meemaken en alle onzekerheden. Dat delen ze met elkaar. Ze zeggen: wij kunnen niet uitleggen aan familie waar wij hier met elkaar allemaal doorheen gaan. Het is hartverscheurend om te zien hoe ze dan afscheid van elkaar moeten nemen.''